چالش های محیط زیست انسانی تهران
به گزارش شیک بار، کارشناس معماری وشهری اظهار داشت: مقررات سازی های منقطع، عملکردهای نامنسجم و نداشتن توان تخصصی لازم درحوزه مدیریت پسماند از چالش های مهم در مورد پاکسازی هوا و حفظ محیط زیست در شرایط بحرانی موجود است.
به گزارش شیک بار به نقل از مهر، خشایار نادی کارشناس معماری و شهری در مورد بازسازی و پاکسازی هوا و حفظ محیط زیست در شرایط بحرانی موجود و همینطور چالش های محیط زیست انسانی تهران با اشاره به این که استان تهران با حدود ۱۳۶۹۲ کیلومتر مربع معادل ۰/۸۳ درصد مساحت کشور در رتبه ۳۰ ام قرار دارد. اظهار داشت: در این استان بالغ بر ۱۴۶۵۰۰۰۰ نفر معادل ۱۶/۶ درصد جمعیت کشور زندگی می کنند و از این نظر در رتبه اول می باشد. در صورتیکه تراکم جمعیتی در کشور ۱/۴۹ است، این عدد در استان تهران ۹۶۹ نفر و شهر تهران بیشتر از ۱۰۰۰۰ نفر در هر کیلومتر مربع می باشد.
نادی افزود: هم اکنون ۱۷ درصد شاغلین، ۲۱ درصد امکانات خدماتی، ۵۴ درصد دفاتر شرکت ها، ۲۱ درصد دانشجویان و ۲۲ درصد فارغ التحصیلان، ۴۹ درصد مراکز علمی، پژوهشی و تحقیقاتی، ۸۰ درصد شرکت ها و مؤسسات دانش بنیان، ۱۰۰ درصد مراکز اداری، سیاسی و تصمیم سازی و تصمیم گیری، در تهران، مستقر هستند.
نادی اضافه کرد: همینطور تهران شاهد استقرار ده ها هزار واحد تولیدی صنعتی و صنفی، تجاری و خدماتی، تولید ۲۰ درصد از پسماندهای عادی و پزشکی کشور در تهران، سهم ۲۰ درصدی تهران از خودرو های پلاک شده کشور، خشکسالی ادواری و به تبع آن محدودیت منابع آب و صدمه پذیری زیست بوم های تهران در مقابل این پدیده، گسترش کانون های گرد و غبار داخلی و منطقه ای در استان و افزایش آلودگی هوای شهر های استان همچون شهر تهران، عدم استقرار حکمرانی مطلوب محیط زیستی و ضعف ساختارها و هماهنگی بخشی و فرابخشی محیط زیست، افزایش بی رویه مصرف سوخت و عدم بهره وری تولید، انتقال، توزیع و مصرف انرژی و افزایش روند تولید گازهای گلخانه ای، استقرار نامتوازن جمعیت در پهنه سرزمین و بهره برداری ناپایدار و بیشتر از ظرفیت تحمل محیط زیست، ضعف در بهره گیری از مشارکت های مردمی برای محافظت از محیط زیست و کم توجهی به جایگاه نهادهای مدنی و سازمان های غیردولتی در تصمیم گیری ها و کارهای اجرایی تمرکز بر روش های کنترل و تاکید بر اجرای ضوابط بدون بستر سازی لازم، بدون پیشبینی منابع و عدم تأمین مالی و تخصیص اعتبارات لازم و تضاد منافع از دیگر موارد مهم در چالش های زیست انسانی تهران است.
وی اظهار داشت: از طرفی هم تعدد مدیران اجرایی پسماندها در قانون مدیریت پسماندها و سوء استفاده از این مورد برای شانه خالی کردن از زیر بار مسئولیت مغفول مانده ی ظرفیتهای موجود در قانون مدیریت پسماندها از جنبه اشتغال و کارآفرینی، بررسی شکلی و محتوایی قانون مدیریت پسماندها و آیین نامه اجرایی آن، چشم پوشی طراحان از این قانون و آیین نامه اجرایی آن از ظرفیتهای عظیم بخش خصوصی در توسعه جایگاه صنایع بازیافت در اقتصاد ملی کشور حکایت دارد.
نادی اضافه کرد: اگر اصرار بیش از حد به برنامه ریزی های کلان بدون درنظر گرفتن مقتضیات اقتصاد خرد قابلیت پاسخگویی داشت، اجرای این قانون و آیین نامه اجرایی آن تابحال می توانست نتیجه های به مراتب بهتر از وضعیت فعلی به دنبال داشته باشد. ضوابط و مقررات سازی های منقطع (عدم وجود یک ارتباط منطقی حاصل از برنامه ریزی میان مدت و دراز مدت در قوانین و ضوابط پسماند) عملکردهای نامنسجم و نداشتن توان تخصصی لازم در حوزه مدیریت پسماند (مثلاً تاکید بر بازیافت بدون انجام اقدام عملی در حوزه های دیگر مانند پایداری زیست محیطی و اقتصادی، دفن و غیره، عملکردهای موازی و متناقض دستگاه ها) عدم شفافیت مناسبات حاکم بر بازار پسماند، زباله گردی و توسعه این پدیده شوم اجتماعی، در اولویت نبودن سیاست ها و برنامه های کاهش آلودگی هوا و توجه به آن فقط در شرایط اضطرار، مشکل دسترسی به فناوری ها و تجهیزات کنترلی روز دنیا به سبب محدودیت های ناشی از تحریم های ظالمانه، راندمان پایین نیروگاه های حرارتی و عدم توجه به سرمایه گذاری در حوزه نیروگاه های انرژی تجدید پذیر باوجود ظرفیت قابل توجه آن در استان، فرسودگی برخی از ایستگاه های پایش کیفی هوا و هزینه بالای راهبری آنها، تردد بالای موتورسیکلت های کاربراتوری و فرسوده در تهران، فرونشست زمین در اثر برداشت بی رویه آب های زیرزمینی، بحران و تنش آبی و مشکلات موجود حتی برای تأمین آب آشامیدنی تهران، نیتراته شدن بخشی از آب های زیرزمینی به واسطه برداشت بی رویه از آب زیرزمینی، توسعه شبکه جمع آوری فاضلاب و افت آب زیر زمینی، عدم تکمیل طرح جامع فاضلاب شهر تهران به سبب عدم تأمین اعتبارات مورد نیاز و گره زدن آن صرفا به تأمین اعتبارات دولتی، عدم استقبال بخش خصوصی از سرمایه گذاری در حوزه آب و تصفیه فاضلاب به سبب مشخص نبودن مبانی اقتصاد آب از دیگر معضلات جدی برای محیط زیست می باشد که با نظارت دقیق، مدیریت کارآمد و با بهره گیری از تکنولوژی های جدید میتوان آنرا تبدیل به فرصت برای ترمیم، بازسازی و پاکسازی هوا و حفظ محیط زیست در شرایط بحرانی موجود نمود.
منبع: shikbar.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب